کاشت مو ریش و سبیل

به ندرت نوجوانان ریش و سبیل در نمی آورند یعنی موهای کرکی صورت شان به موهای ضخیم تبدیل نمی شود.این مشکل علل مختلفی دارد که شایع ترین علت آن ارثی می باشد. غالبا نوجوانان فاقد ریش مشکل جسمی خاصی نداشته و سایر نشانه های بلوغ را دارند. در حقیقت نداشتن ریش و سبیل نقص وراثتی یا مادرزادی محسوب می شود و چند نفرازاعضای مذکر خانواده را میتواند مبتلا کند. ممکن است کل صورت یا بخش هایی از آن کاملا فاقد مو باشد. تنها درمان این مشکل کاشت موی طبیعی خواهد بود.

یکی از علل دیگر درنیامدن ریش و سبیل بیماریهای غدد درون ریز و کمبود هورمون مردانه است. کمبود هورمون مردانه باعث می شود شخص بالغ نشود.این بیماران علاوه بر نداشتن ریش و موهای بدن نشانه های دیگری مانند نازکی صدا ،عدم رشد بدنی ،الت تناسلی کوچک و بیضه های کوچک دارند. درمان این بیماری  بااستفاده از هورمون تستوسترون زیر نظر متخصص پوست و متخصص غدد می باشد.

تستوسترون در داخل سلول ها توسط آنزیم 5 الفا- ردوکتاز به هورمون قوی تری به نام DHT تبدیل می شود. پسرهایی که به طور مادرزادی فاقد آنزیم ردوکتازهستند با این که هورمون مردانه کافی در خون دارند و هیکل شان مردانه است وحتی موی زیر بغل و عانه دارند ولی ریش و سبیل در نمی آورند. بنابراین علاوه بر آندروژن ها، وجود آنزیم هم بسیار مهم است.

آندروژن ها پس از عبور ازغشای سلول، رسپتورها یا گیرنده های داخل سلولی را فعال کرده و نهایتا به مولکول DNA در هسته سلول متصل می شود. در سندرم عدم حساسیت به آندروژن، گیرنده آندروژنی در بدن وجود ندارد درنتیجه این پسرها کلا کم مو هستند و علاوه بر ریش و سبیل، در سینه و زیر بغل هم مو ندارند. این افراد دچار طاسی سر نمی شوند.

در برخی از سندرم های نادر مانند هیپوتریکوزمادرزادی فولیکول مو در صورت وجود ندارد بنابراین درمان این افراد با هورمون مردانه یا ماینوکسیدیل فایده ای ندارد و تنها راه علاج کاشت موی طبیعی است.

به طور کلی اگر نوجوانی تا 17 یا 18 سالگی ریش در نیاورد باید برای معاینه و برسی غدد به متخصص پوست و مو مراجعه کند. معمولا انجام آزمایشات هورمونی هم ضروری است. پس از تعیین علت کم مویی درمان مناسب انجام می شود. مثلا استفاده از محلول موضعی ماینوکسیدیل در مواردی که موهای نازک و کرکی بر روی صورت دیده می شود می تواند تا حدودی باعث تحریک رشد موها و ضخیم تر شدن آنها شود.

روش های درمان

ترمیم موهای ریش و سبیل می تواند بر روی همه افرادی که دارای مشکل خاص در این حوزه هستند انجام شود. این روش درمانی با کاشتن ریشه های موی برداشته شده از ناحیه پشت گوش (ناحیه بالای گردن که دارای موهای نازک است) یا نواحی بالای گوش انجام می شود.

این روش درمانی با خارج کردن پیازهای مو از نواحی اهدا کننده شروع می شود و برای این کار می توان از روش های FUE یا FUT استفاده کرد. روش FUE با خارج کردن پیازهای مو از قسمت های اهدا کننده در سر بیمار شروع می شود و برای این کار از شکاف های بسیار کوچک استفاده می شود که از طریق این شکاف ها امکان خارج کردن پیازهای مو بطور مستقیم از سر بیمار ایجاد می شود. در ادامه این پیازهای مو به ناحیه ریش و سبیل بیمار پیوند زده می شود.

روش FUT یک تکنولوژی درمانی جدید است که در آن پیازهای مو از ناحیه اهدا کننده گرفته می شود و سپس از میکروسکوپ برای ایجاد صدها پیوند سالم بسیار کوچک و دارای ظاهر طبیعی برای کاشت در نواحی مورد نیاز استفاده می شود. در هر دوی روش های FUE و FUT زخم های ایجاد شده در ناحیه اهدا کننده در سطح حداقل است و به این ترتیب امکان رشد مو از بافت دارای جراحت وجود دارد و می توان مطمئن شد نواحی اهدا کننده با مشکل از دست دادن مو روبرو نخواهند شد.

پس از عمل

عمل پیوند ریش و سبیل نیازی به بستری شدن ندارد، اما بیمار یک روز پس از عمل برای کنترل و نخستین شستشوی مو به پزشک مراجعه می‌کند. ضایعات پوستی کوچکی 2 تا 3 روز پس از عمل روی هر پیوند پدیدار می‌شود که پس از گذشت 5 تا 7 روز از بین می رود. موی پیوندی و خشکیدگی زخم می‌ریزد و مجدداً از ماه سوم، هر ماه حدود 1 سانتی‌متر، رشد می‌کند. برای ارزیابی نتیجه نهایی کاشت ریش و سبیل باید 6 تا 9 ماه به انتظار نشست و تنها پس از گذشت این مدت نتایج عمل را بررسی نمود.